Mavi

bir gökyüzü, mavi. sen misali, özgürlük gibi. huzur gibi. varlığını bildiğin, ulaşamadığın ama her zaman okumak istediğin bir kitap gibi. sanki sen yetmiyormuşsun ama seni bekliyormuş gibi işte. bilirsin bu duyguyu. senin eksikliğini hatırlatır sana, kendi güzelliği ile, kendi çekimi ile. Mavi işte, herkesi kaplayan, kapsayan, ne kadar geniş olduğunu anlatan bir gökyüzü. ne ile dolu olduğunu bildiğimiz bir mutluluk belirteci.

insanların, mutsuz olduğunda yağmur yağdığını okumuştum. sanırım sen de böyle anlıyorsun beni, bizi. beni görüyorsun, düşünüyorsun. cevap dahi veriyorsun bana, konuşuyorsun. "bulutlar ağlamasa nasıl güler yeşillikler" diyorsun, benim gülmem için ne hallere sokuyorsun kendini.

mavi işte, sevgi belirteci. mutluluğun resmi. çocukken yapmaya çalıştığım resimlerde gökyüzünü maviye boyamama izin vermezdi hocam, seni kıskanıyordu sanırım. beyaz olur diyordu, ya da ben seni beyazlaştırmak, açmak, sana başka şeyler karıştırmak istemiyordum. işime böyle anlamak geliyordu. o zaman anladım ilk defa seni kıskandığımı.

senin varlığının olmadığı yere katlanamayacağımı, bana yardım eli uzatanların seni görmediğini o zaman anladım. ben seni korumaya çalıştıkça dinlemeyeceklerdi beni, çocuktum ben. işte öyle çocuksu bir şeysin sen mavi, öyle saf, öyle temiz. öyle korunası bir şey’ sin.

şimdi benim tebessüm ettiğimi göreceksin, bir başka güzel olacaksın ertesi güne. kendini bir başka vereceksin insanlara. ben üstüme alınacağım ama, ne kadar görmesem de seni...