23 Nisan 2014 Çarşamba

kara tren

Siyah. Karanlık. Renk yok yine. Olabilir belki, örtünmüş ama. Bir şeylere bürünmüş yine. Bürünme, saklanma ihtiyacı hissetmiş. Olduğu yerde durmak, gözlemek ama gözetlenmemek. Kırmızı, mavi ya da beyaz. Fark etmez bu, belli değil sonuçta. Hissettirmiyor sana kendini. Amacı da bu ya, neyse.

Renkler bile ne kadar dobra ve cansız da olsalar, kaybolma ihtiyacı duyuyorlar. Sen içindekini açığa vurmak için kullanıyorsun, seni saklıyorlar senden, kendinden. Sana senden daha çok hakim. Seni sen yapıyor. Seni ortaya çıkarıyor. İnsan, hep somut şeylerin rengini arar, duygularına göre giyinir. İroni mi diyordunuz, çelişki mi?

11 yorum:

  1. benn .. düşündüm bulamadım sorunun cevabını ama çok etkilendim .. renkler orada ama , hissettirmiyor insana bazen kendini çok doğru ..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. ben de emin değilim sorunun cevabından.. renkler var, hep var. ve dediğiniz gibi, hissettirmiyor bazen kendini ya da biz öyle olmasını istiyoruz.
      ve tabii ki, beğenmenize sevindim. :)

      Sil
  2. hala düşünüyorum aslına bakarsanız ... bulamadım ama beğendim evet :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Soru biraz karmaşık ve bikaç yerden yakaladığı için cevap vermek zor oluyor. Sanırım. :)

      Sil
  3. Renkler gizlenince hayat ne kadar da üşütüyor..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. renklere gizlenince ne kadar da kendimiz oluyoruz..

      Sil
    2. Hep kendimiz olabilsek hayat ne kadar da renklenecek :)

      Mutlu akşamlar Bilal Aydın

      Sil
  4. renklere gizlenmek renklere sığınmak onlara iz sürmek hep kabuğunu oluşturmak.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. sonra kabuğu olanları içinden çıkarmaya çalışmak, kendi istediğin şekli vermek, kendinin izini sürmek. sonra yeniden saklanmak..

      Sil
  5. renklerin insanları saklaması ve sonra saklanan insanı ortaya çıkarması çok güzel vurgulanmış

    YanıtlaSil